बाकी पूर्ण सिनेमा वडिलांवर जीवापाड प्रेम करणाऱ्या एका माथेफिरू नायकाचा आहे. त्याच्यासाठी बापापुढे सारेच फिके. बालपणी बापाचं प्रेम न मिळालेला पण बापाच्या प्रेमात आकंठ बुडालेल्या ‘विजय’ ची ही कहाणी. बापावर झालेल्या जीवघेण्या हल्ल्याचा बदला घेणं इतकंच काय त्याच लक्ष. मग त्यातुन घडणारी हिंसा त्यांच्यासाठी कुठलीच मीस्टेक नसते. पण ती आपल्याला मात्र इरिटेड करायला उठते. सिनेमात साऊथ टच दिसून येतो. पार्श्व संगीत ही पात्राची ओळख मनात निर्माण करते. सिनेमा लांबलेला वाटतो. सिनेमा म्हटलं की हिरो हा अमर असतो आणि तो राहायला हवा. याच गणिताने हा Animal Movie सुरू राहतो.

दिग्दर्शकाने हा सिनेमा बनवतांना त्यात पुरुषीमानसिकेतचा ठसा उमटविण्याच पूर्ण स्वातंत्र्य वापरलं आहे. त्यात कुठेच कमी येऊ दिलेली नाही. स्त्री नेहमी वस्तू म्हणून उपभोगली गेली आहे. तिला इथे का म्हणून ‘माणूस’ दाखवायचं? कुठं तरीच एक-दोन वाक्य किंवा एक-दोन कृती ह्या पुरुषीमानसिकतेला लोळवणाऱ्या दिसून येतात. बाकी सर्व साम्राज्य हे असा एक पुरुष जो ‘मै करे सो कायदा’.

कुठे बोअर किंवा कुठे शिनवटा(फायटिंग सोडून) यायला जागा नाही, कारण आता पुढे अजून काय वाढून ठेवलयं याची वाटणारी उत्कंठा. कथेत हवा तसा दम वाटला नाही. बॉलिवूड इथेच रुळावरून घसरतांना दिसत आहे. कौटुंबिक वाद हे आपण लहानपणापासून बघत आलोय. इतकंच की या सिनेमात आपल्याला हे रुद्ररुप धारण केलेले कौटुंबिक वाद मोठ्या पडद्यावर बघायला मिळतात.

प्रत्येक बापाला वाटतं आपला बिजनेस आपण आपल्या मुलाकडे हँडओव्हर करावा. पण त्यासाठी तो बाप आपल्या मुलात त्या पात्रता शोधत असतो. या सिनेमात त्या पात्रता बलबीर (अनिल कपूर) सिंग या फॅक्टरी मालकाला आपल्या मुला ऐवजी त्या आपल्या जावायात दिसतात. याच भोवती पुढे-मागे ही कहाणी घिरक्या घेत असते. त्यातून फार वेगळं काही हाती लागत नाही.
एक निरीक्षण असं की रणबीरची या सिनेमातील पिता-पुत्राच्या नात्यातील कहाणी ‘तमाशा’ आणि ‘संजू’ या दोन सिनेमांशी साधर्म्य साधताना दिसते. रणबीरचे असे बरेच सिनेमे आहेत ज्यात रणबीरला फादर इशूज आहेत असं दिसून येतं. यातही तो कित्ता गिरवलेला आहे.

आता अभिनयाच्याबाबत बोलायचं झालं तर सुरवात ‘अनिल कपूर’ पासून करूयात. अनिल कपूर कसलेला चिरतरुण अभिनेता. त्याच फ्रेम्समध्ये असनच सुखावणारं असतं. इथेही त्याने स्वतःच्या बीजनेसबाबत डेडीकेटेड असणारा आणि कुटूंबासाठी वेळ नसणारा एक ‘बिझी बिजनेस मॅन’ उत्तमरित्या रंगवलेला आहे. खूप दिवसांनी ‘शक्ती कपूर’ला मोठ्या पडद्यावर बघितलं. एकदम चेंज कॅरेक्टर.

‘रश्मीका मंधना‘ साऊथची टॉप हिरोईन असली, तिचा अभिनय नेहमीच वाखाणण्याजोगा राहिला असला, तरी या सिनेमात ती ताकदीची वाटली नाही. पण तरी सुद्धा आपण तिच्या म्हणजे ‘गीतांजली’च्या घुसमटीला वाट मोकळी करायला तिच्यासोबत हवे होतो असं कुठे तरी वाटतं. स्त्रीच्या वाट्याला पुरूषप्रधान संस्कृतीकडून येणारं शोषण इथे गीतांजलीला चुकलं नाही.

‘उपेंद्र लिमये‘ बस फक्त नाव काफी आहे. या वाक्याला जागणारा अभिनेता. मराठी नाव जगात गाजवलं या माणसाने. ‘फेड्डी’ नावाचं हे कॅरेक्टर काही मिनिटंच फ्रेम्समध्ये वावरतं पण ते केव्हा हवंहवंसं होऊन जातं कळत सुद्धा नाही. आपसूकच त्याच्या तोंडच ‘चांगभलं’ हे वाक्य आपल्या तोंडुनही निघतं. आपलं मराठीवर प्रेम सुद्धा इथे उफाळून यायला होतं.

तर एकूणच Animal Movie बद्दल सांगायच झालं तर फार ‘उत्तम’ नाही किंवा फार ‘वाईटही’ नाही. असा ‘मध्यम क्वालिटी’ असणारा हा सिनेमा आहे. त्यातील हिंसा बघून शीर्षकाला न्याय मिळाला आहे. आता ही अ‍ॅनिमल संख्या कमी होती म्हणून पुढचा पार्ट ‘अ‍ॅनिमल पार्क’ या नावाने येणार याची घोषणा सिनेमात केलेली असली तरी अजून त्यापुढे जाऊन ‘अ‍ॅनिमल किंगडम’ या नावाने तिसरा भाग आला तरी आश्चर्य वाटायचं कारण नाही. म्हणजेच अ‍ॅनिमलच्या सिरीजमध्ये पुढील येणाऱ्या भागात अधिक हिंसा बघण्याची मानसिक तयारी करून ठेवायला हरकत नाही.